Week 19. 365 Project.

126/365
Dokładnie za miesiąc o tej porze będę wolnym człowiekem.
Koniec z robieniem lunchboxów, z odrabianiem lekcji, byciem na każde zawołanie i użeraniem się z hostami.
Ahhhh.
Błogie lenistwo nadchodzi.
Póki co, dzisiejszy dzień był mega nudny i monotonny.
Z nudów odkryłam po co jest szufladka w aucie... na frytki.
Zdecydowanie.
Pasują tam idealnie.

127/365
Dziś miałam dzieciaki do nocy, bo hostka pojechała na zajęcia jak być dobrym rodzicem.
Host był w domu o 23.00, bo mu się  "pomyliło", że hostka mówiła, że ona wróci na 20.00, a nie, że zaczyna te klasy o 20.00.
Więc miałam fajny dzień z dzieciakami, robiliśmy co tylko mieli ochotę, nikt z rodziców ich nie poganiał a i tak wszystko było zrobione.
Po kolacji włączyliśmy sobie American Idol na Wii i darliśmy się w niebogłosy.
Śpiewać każdy może, trochę lepiej lub trochę gorzej... albo bardzo źle jak Ania.
Nie szkodzi.
Bawiliśmy się świetnie i brzuchy nas bolały od śmiechu :)

128/365
W sobotę wysłam kolejne paczki do Polski.
Dlatego dziś spakowałam dwa kartony pełne ciuchów i butów.
Jak tak patrzyłam na te pudła to wydawało mi się, że one takie wielkie są, tyle się w nich zmieści a tu włożyłam kalosze, parę trampek, trochę tshirtów i już nie ma miejsca na połowę tego co tam miałam wpakować...
Tak czy inaczej teraz powinnam się już zmieścić w dwie walizki, które mam.
Dwie- bo jedną bedę musiała i tak dokupić jako extra bagaż.

129/365
Oglądam ostatnio non stop Hawaii Five O- serial kriminalny, którego akcja dzieje się- jak nazwa sama wskazuje-na Hawajach  :P
Poza wpatrywaniem się jak głupie ciele w głównego aktora: Alex'a O'Loughlin'a, zmotywował mnie ten serial do ruszenia dupska i popracowania nad moją kondycją.
Oni tam ciągle biegają, skaczą i głupio mi się zrobiło, że taka młodam i leniwam.
Męczyłam się od samego patrzenia jak oni zasuwają.
I ja się wybieram na mega road trip, a w przyszłości być może i do Australii a tu z czym do ludzi...no z czym....
Więc jak już wspomniałam we wcześniejszych postach chodziłam przez 2 miesiące na siłownię, a potem zaczęłam codziennie dreptać po moich wzgórzach  ok 5km
Plus wróciłam na zumbę i dzielnie zumbuję 4x w tyg.
Diet, żadnych nie uznaję.
Kocham jeść.
Jak mam na coś ochotę to jem i już.
Bo nie chcę schudnąć.
Chcę poprawić zerową a wręcz minusową kondycję.
Więc zagoniłam dziś mojego wewnętrznego leniwca do wysiłku i jak Młody miał mecz basball'owy przez 1,5 h, to w tym czasie odziałam się godnie, jak na sportowca kalifornijskiego przystało, i poszłam "pobiegać".
W cudzysłowie, bo nie było to  dokładnie biegnięcie a megaaaa szybki marsz przez ok 7km
Biegłam tylko z górki :P
I biegłam na odcinku, który był przy boisku, na którym grali.
Płot był mega długi, a ja dumna, wyprostowana biegnę i udaję, że kicam lekko jak sarenka.
Jak dobiegłam do końca do myślałam, że umrę....
Puls: milionpięćset, nogi jak galaretki, mięśnie mi drżały jak szalone.
Sarenka zmieniła się w hipopotama na lekcjach baletu.
Ale co tam! I tak byłam z siebie dumna!
A tu jedyne zdjęcie, które zrobiłam tego dnia.
Niestety w stylu " słitaśna focia w lustrze łazienki" z tym, że łazienki i lustra nie było to będzie "słit focia w szybie samochodu".

130/365
Dziś Młoda miała przedstawienie w szkole, na które oczywiście poszłam.
Ale nie byłabym sobą, gdybym nie porobiła Młodej i jej koleżankom głupich min...
Więc siedziałam na widowni i jej rozśmieszałam.
Chichrały się jak szalone.
Potem w ramach nagrody za super show zabrałam oba gremlinki na frozen yogurt.
Dziś znowu pracowałam do 23.00 więc po lodach i po kolejnym meczu Młodego, spełniałam ich wszystkie zachcianki dot wyboru kolacji.
I tak z Młodą poszłam na chińszyznę, a po odebraniu Młodego z nim na pizzę.
W domu oglądaliśmy film, bo w piątki zawsze jest movie night.
Na koniec  przyniosłam moje zachomikowane gigantyczne pudełko z lodami i trzy łyżeczki wbite bezpośrednio w lody.
Aż im oczy wyszły  z orbit.
-no bowls?????
-no bowls!! thats Ania's-friday-movie-night-relax-style :)
-wowwww.
-do you know why we're eating like this?
-CUS YOU'RE AWESOMEEEEE!!!!
-yes, yes i am.

Obsiedli mnie z obu stron i razem tacy przytuleni wyżeraliśmy lody prosto z pudełka.
Frajdę mieli niesamowitą.
Potem grzecznie dokończyliśmy film, mówię idziemy lulu i oni truptają do pokoi, gaszą światła, śpią.
W 5 minut jest cisza.
A hostka nie może ich czasem przez godzinę zagonić do łóżek i jeszcze mi wmawia, że Młody ma sugar rush, bo wczoraj zjadł pół ciasteczka i po cukrze robi sie nie do opanowania i nadaktywny.
Jak długo go karmię cukierkami to nigdy przy mnie nie miał, żadnej szajby z powodu cukru.
Ciągle mu powtarza, że on wariuje od cukru, więc Młody sam w to zaczął wierzyć.
Myślę, że ona i Mickiewiczowi by dysleksje wmówiła....
Dzień był super udany, bo hostów nie widziałam przez cały czas i miałam dzieciaki tylko dla siebie.
Nikt nas nie poganiał, nikt nas nie stresował i robiliśmy wszystko w naszym tempie.
Takie dni lubię :)

131/365
Dziś pojechałam z Patrycją zawieźć nasze paczki w miejsce zbiórki, z którego firma kurierska wysyła je do Polandii.
Potem wróciłyśmy do mnie i zaczęłyśmy bookować hotele na nasz road trip.
Po 5 godzinach sprawdzania, bookownia, obliczania mil, godzin, minut udało nam się wszystko zaplanować.
W następnym poście opiszę co i jak, a przede wszystkim gdzie będziemy.
Kot oczywiście sam się uwzględnił w tych planach...

132/365
Miał być ap meeting a nie było.
Bo PannaAnna i Patrycja niezależnie od siebie stwierdziły, że ten meeting jest dziś, czyli w niedzielę, a niestety nie był.
Był wczoraj.
Więc jako, że już byłyśmy w SF to postanowiłyśmy się przejść.
Gdzie nas nogi poniosą.
Powoli bez pośpiechu.
Doszłyśmy do włoskiej dzielnicy, gdzie zjadłyśmy lunch w iście burżujskim stylu, wypiły cappuccino, i dalej włóczyłyśmy się między domami.
I tak przez 3 godz.
Potem wyciągnęłam Patrycję na ulicę Lecha Wałęsy, która jest dwie przecznice od City Hall.
I tu miałyśmy niespodziewane spotkanie...
Otóż parę dni wcześniej Magda, czytelniczka bloga napisała do mnie, że wpada na chwilę do SF i czy może się spotkamy.
Niestety nam się to nie udało.
Przynajmniej nie celowo....
Idziemy z Patrycją na przejściu dla pieszych przy ratuszu i gadamy.
Przeszłyśmy na drugą stronę a tu nagle słyszę jak ktoś krzyczy coś co brzmi jak ANIAAAaaaaaa ,ANKAAAAAAAA!!!!!.
Ja głucha na dwa ucha, ale odruchowo się odwróciłam zobaczyć, kto gdzie krzyczy.
A tam po drugiej stronie pasów dwie dziewczyny stoją się śmieją i machają do nas.
Od razu rozpoznałam Magdę z jej zdjęcia na facebooku!
Zaczęłyśmy się wszystkie histerycznie śmiać z tego zbiegu okoliczności.
Dziewczyny powiedziały, że minęłyśmy się na pasach i one usłyszały, że ja gadam z Patrycją po polsku  i szybko połączyły fakty, że ja to ta Anka z bloga, więc zaczęły krzyczeć, żeby nas zatrzymać..
Takie wielkie miasto!
Tyle ulic!
No i zupełnie przypadkowo trafiłyśmy w okolice ratuszu i akurat na siebie trafiliśmy!
Jaki ten świat jest jednak mały.
Szkoda, że na Kevina Costnera nie mogłabym tak wpaść... ;)
Tak więc pozdrawiam Magdę i może następnym razem spotkamy się gdzieś na dłużej niż przebiegając po pasach :P