Guess who's back??!

I'm back!
Wróciłam!
Wróciłam z Road Tripu.
Wróciłam z Californii.
Wróciłam do domu.
Wszyscy pytali się po co, czemu, dlaczego.
Przecież tak mi było dobrze w tych Stanach.
"Mogłabyś tam zostać na milion różnych sposobów/ zmienić wizę i iść na studia/ wyjść za mąż za milionera/zostać nielegalnie itp itp." (niewłaściwe skreślić )
Więc już tłumaczę.
Za stara i za biedna jestem na amerykańskie studia, mężowie milionerzy na drzewach nie rosną, w sklepach ich też nie sprzedają, a nielegalnie to ja jedynie przechodzę w miejscach bez pasów dla pieszych.
Powód powrotu był jeden.
Bo tak czułam.
Czułam, że  chcę wrócić, bo są osoby, które mnie potrzebują i muszę być na miejscu, na co dzień a nie co trzy dni na Skype.
Koniec kropka.

Tak więc jestem znowu w Gdyni.
W czwartek miałam tak skurczony żołądek, że ledwo co zjadłam w domu i poszłam od razu spać.
Dziwnie było wrócić do swojego łóżka.
Po "moim" kalifornijskim wydawało się ono malutkie i niziutkie.
Tradycyjnie wywaliłam się z nogami na ścianę i dopiero wtedy poczułam się, że jestem w domu.

Następnego dnia rozwaliłam caaaały mój dobytek na podłodze w dużym pokoju, bo okazało się, że wszystkie ciuchy mi dziwnie śmierdzą i wszyyyyyystko trzeba wyprać...
Nie wiem skąd się wziął ten zapach.
Albo to czymś spryskali w samolocie, albo "tak pachnie Ameryka"....
....i nie był to zapach pieniędzy..... :P

Cały bałagan przeniosłam potem do pokoju i zamiast sprzątać zaczęłam od udekorowania go rzeczami, które przywiozłam.
Od razu na ścianie wylądowały nalepki z mądrościami i indiański DreamCatcher nad oknem.
Resztę poprzyczepiam jak już się przekopię przez walizki.

W weekend przyjechała na grilla cała familia i na tą okazję wiozłam przez morza i oceany talerzyki, serwetki i foremki do muffinek z amerykańską flagą.
Było super.
Stęskniłam się za tymi naszymi rodzinnymi zlotami.
To było TO coś, dla którego wróciłam.

Ogólnie szok kulturowy był większy niż myślałam.
Wszystko wydawało mi się mega malutkie.
Zmywareczka jak dla laleczek, praleczka jak dla krasnoludków, kubeczki, szafeczki i wszyściutko inne.
A droga- szerokość jak na hulajnogę!
Dodatkowo każdy kierowca ma ochotę mnie zabić z każdej strony.
Dziury w asfalcie jak w szwajcarskim serze.
Klamki w drzwiach dużo wyżej niż w USA.
Na dworze chłodno. A ja tu same sandałki przywiozłam.
W sklepach zamiast " hi, how are you doing, how is your day so far, did you find everything ok?" Pani Ekspedientka na mnie krzyczy: PRZEJEDZIE MI WÓZKIEM NA DRUGĄ STRONĘ KASY!! SIATKA MA BYC??? ZA DARMO NIE MA! 10GROSZY!  NIE BEDĘ TU PANI KARTOFLI WYBIERAĆ. SZEF MI ZAKAZAŁ ICH DOTYKAĆ! JAKIE SIĘ NABIORĄ ŁOPATĄ TO TAKIE BEDĄ, TO ILE MA BYĆ??....
Ehhh...

Kupiłam  z Siostrą mrożoną kawę na spółkę, niby Large, ale wielkości raczej Small, i skasowali 15 zł!
Zamarzyła mi się bita śmietana, ale to już plus 3 zł extra...  
Parę razy miałam odruch, żeby poprosić o kubek z wodą (bo w USA za darmo zawsze można dostać w restaruacji, chyba, że ktoś woli butelkowaną to wtedy się płaci) ale szybko się ogarnęłam, że tu za darmo to ja słomkę mogę dostać.
Tak czy inaczej szał ciał, że w Gdyni jest jeden Starbucks.

Potem miałam niezłą terapię wstrząsową gdy pojechałam na zakupy.
I wtedy załamałam się polskimi cenami.
Jestem w szoku jakie wszystko jest drogie!!! 
Przy płaceniu miałam ochotę parę razy wybuchnąć płaczem, bo 250 zł, które wsadziłam do portfela wydałam na parę warzyw, 3-4 kosmetyki i mięso na grilla. 
Ceny są tak kosmiczne, że po całym dniu wróciłam do domu i zaczęłam wyć.
Że chcę wracać do Cali, że w życiu tu pracy nie znajdę i że 100zł to teraz warte tyle co nic.
Czarna rozpacz.
Najczarniejsza.
Wyryczałam się za wszystkie czasy przez cały wieczór.
Potem Mama mnie ustawiła do pionu i wszystko zwaliłyśmy na jetlag,  zmianę kontynentu, zmianę czasu i zmianę wszystkiego co możliwe.

W USA przez dwa lata bujałam sobie beztrosko w chmurach ( dosłownie też:P)  a tu bach twarde lądowanie.
Potrzebuję trochę czasu, żeby się przestawić. 
Bo prawda jest taka, że do łatwego życia łatwo się można przyzwyczaić.
Nie musiałam się przez dwa lata martwić o płacenie rachunków, płacenie za jedzenie, beznynę, auto itp.
A tu łatwo nie ma.
Minął już nieco ponad tydzień jak wróciłam i nadal wszystko mnie zadziwia.
Ceny najbardziej.
Dodatkowo najbardziej aktywna i GŁODNA robię się ok 1-2 w nocy, a wstawanie rano mnie zdecydowanie przerasta i budzę się, a w zasadzie próbuję otwierać oczy. przez godzinę minimum.
I za każdym razem jak się budzę to zastanawiam się gdzie jestem.
Ostatnie parę dni minęło tak szybko, że nie wiem sama kiedy.
To było szaleństwo.
Z każdym się spotkać, z każdym pogadać i opowiedzieć jak to w tej Hameryce było. 
Naprawdę dopiero dziś siedzę cały dzień w domu, w dresie i mam chwilę, żeby ogarniać zdjęcia.
Bo relacja z Road Tripu czeka.
Siedzi i czeka...