Big Bang.

Bang dosłowny.
Miałam w piątek poważny wypadek samochodowy.
Wróciłam po szkole z dzieciakami do domu i miałam jechać z Młodym na kung fu.
Ale hostka mi powiedziała, że dziś wyjątkowo nie ma zajęć tam gdzie zawsze, tylko musimy jechać do miasteczka obok.
Nie chciało mi się niesamowicie, Młodemu też, ale jak trzeba to trzeba,
Zanim zapakowaliśmy się do samochodu, po raz pierwszy odkąd tu jestem założyłam zimową kurtkę, bo było wyjątkowo zimno, ok 3st i zmusiłam Młodego, żeby również założył swoje UGGsy i ciepłą bluzę.
A zazwyczaj jak jedziemy na kung fu to on jedzie albo bez butów, albo w klapkach, bo tylko wyskakuje z samochodu prosto to klasy.
Zjechaliśmy z naszej mega góry i nagle się zorientowałam, że zostawiłam telefon na stole.
Młody się pyta po co zawracamy, to mu mowię, że nie można z domu bez telefonu wychodzić, bo jakby się coś stało to nie będzie jak mamy powiadomić.
.........
Wzięłam telefon, wsiadamy do auta, jedziemy.
Po drodze stoimy w korku i patrzę na księżyc.
Ponieważ było bardzo mroźno i  ani jednej chmurki na niebie, to widać było jak księżyc jest przysłonięty i został tylko cieniutki siep.
Wyglądało to niesamowicie.
Zazwyczaj zachwycam się takim widokiem, a tu nie wiadomo czemu, spojrzałam na "Łysego" i pomyślałam: źle wygląda, coś się stanie.
A moja intuicja nigdy nie zawodzi...
Przejechaliśmy w końcu przez korek i dojeżdżamy do zajazdu z autrostrady.
A tam cała linia do zjazdu zapchana.
Przede mną jakieś 15 aut stoi, więc stanęłam grzecznie też.
Stoję i nagle słyszę huk, tłuczone szkło i mocne uderzenie..
I w tym momencie mój umysł zrobił coś niesamowitego..
widziałam siebie, w zwolnionym tempie, lecącą przez kierownicę do przodu..
Bezwładne ręce, głowa..
I nagle pstryk!
Ocknęłam się i widzę, że mój samochód leci do przodu na boczne 4 pasy autostrady a ja wciskam gaz..
Natychmiast zahamowałam, i tylko wrzasnęłam MAAXXXXXXX.
On przytomnie krzyknął im ok, im ok.
Włączyłam awaryjne, wyskoczyłam z auta i poleciałam wyciągnać Maxa.
Wtedy zoabczyłam jak wygląda nasz samochód i dwa auta za nami..
Młodego musiałam wyciągać przez przednie okno...
Chwyciłam go i uciekłam na bok.
Facet, który stał przedmną zjechał na bok i biegał i sprawdzał czy nic nam nie jest.
Zadzwonił pod 911 i biegał rozstawiać race świetlne, bo ruch był taki, że ktoś by mógł w nas jeszcze przywalić.
Z ostatniego samochodu wyszła babka z 18m-cznym dzieckiem.
Miała złamany nos, ale nic im się nie stało.
Jej auto porzodu już zbytnio nie miało, części były porozwalane na drodze i ciekła benzyna.
Facet, w którego uderzyła, wleciał w drzewa na poboczu.
Cały przód i tył miał skasowany, z kurka lała mu się benzyna.
Jemu też cudem nic się nie stało.
A moje auto...
moje auto stało na środku dwóch ruchliwych pasów.
W wakacje zamienili mi VW Jette, na jak ja to nazywam Ogryzka: Honde FIT.

I teraz ten mały wypierdek stał bez tylniej szyby, bez bagażnika, bez tylniego prawego koła.
Ten facet wbił się w moją Hondę i zatrzymał 30 cm za plecami Młodego....
Wydaje mi się, że moja ucieczka do przodu i mój odruch wciśnięcia gazu go uratował, bo facet miał czas na skęcenie w prawo.
Bo inaczej wbiłby się w to nasze małe coś jak w masło....

Policja przyjechała po 15 minutach, co było skandaliczne, biorąc pod uwagę miejsce, porę i wygląd samochodów.
Ale nie śpieszyło im się, bo nie było rannych.
A my staliśmy wszyscy na boku autostrady, po ciemku, w mrozie.
Nogi mi się trzęsły jak szalone i co 3 sek pytałam się Młodego czy coś go boli, czy dobrze się czuje.
Powiedział, że tylko nogi mu się trzęsą.
Kazałam mu trzymać mnie za rękę i pod żadnym pozorem nie puszczać.
I tak staliśmy i czekaliśmy..
Dzięki Bogu mieliśmy ciepłe ciuchy, w które siłą wcisnęłam młodego przed wyjściem.
Było niesamowicie zimno.
5 minut przed przyjazdem policji, zatrzymał się jakiś facet i podbiegł do nas i zaczął się pytać czy ktoś potrzebuje pomocy, czy wszyscy są ok, czy chcemy jakieś koce, czy ktoś potrzebuje zadzwonić i powiadomić kogoś.
Pytał się każdego z osobna, bo nie dowierzał, że nic się nikomu nie stało.
Dopiero jak wszyscy powiedzieli, że jesteśmy fine, to uspokojony odjechał.
Myślę, że był to jakiś lekarz, który akurat po drodze przejeżdżał i zobaczył co się stało.
Pierwszy przyjechał holownik i najpierw zaczął się za usuwanie mojego auta ze środka jezdni.
Wrócił i powiedział: no tym to już pani nie pojedzie.
W końcu dotarła policja i zaraz za nią karetka.
Wzięli mnie z Młodym i babkę z dzieckiem do środka, pozwolili nam się ogrzać i sprawdzili czy z nami wszystko w porządku.
Młody nawet dobrze się bawił.
Siedział i mówił 'Aniaaa pierwszy raz jestem w karetce, it's so cool!!"
Szybko mu przeszło.
Ja siedziałam w szoku, odpowiadałam na wszystkie pytania policji i lekarzy, i tłumaczyłam, że to nie mój syn, że ja jestem nanny i że car belongs to my host parents " your husband??" nooo HOST PARENTS. "husband??" . ehhhhh...
Spisywanie wszystkiego zajęło ok godziny.
Policjant też był zdziwiony, że nic nam nie jest.
Muszę przyznać, że zajęli się nami niesamowicie sympatycznie, wszystko z uśmiechem, cierpliwie.
Po godzinie nasz Ogryzek vel Wrak został załadowany na lawetę, straż już sprzątała benzynę i resztki aut, a nas Pan Holowniczy zostawił na tak zwanej Plazie, czyli małym centrum handlowym, gdzie znalazł nam kawiarnię, w której mogliśmy poczekać na hostkę, żeby nas odebrała, bo on z samochodem jechał na policyjny parking.
Ja nadal się trzęsłam, ale Młody widziałam, że był całkowicie pochlonięty karetką i tym, że jedzie na przednim siedzeniu tow truck.
I kazał mi przestać go ciągle przytulać i pytać czy jest ok.
Wytłumaczyłam mu, że fakt iż uderzył się w głowę jest deadly serious i ,że jeśli nawet paznokieć go zaboli, to ma mi natychmiast powiedzieć.
To mi powiedział, że go za mocno przytulam i to go boli.
Małpiszon mały no :)
Siedzieliśmy w tej kawiarni prawie godzinę.
Dlaczego?
Bo jak się Młoda w domu wysypała, hostka zamówiła pizzę na kolację i musiały czekać na dostawcę...
Ich reakcji na wypadek i to co się stało nawet nie chcę opisywać, bo brak mi słów i w głowie mi się to nie mieści.
Powiem tak: zupełna obojętność i znieczulica.

Wróciliśmy do domu, poszłam do siebie do pokoju, nogi mi się trzęsły  i ciągle przed oczami widziałam ten moment kiedy leciałam w zwolnionym tempie.
Położyłam się i starałam się uspokoić.
Dopiero teraz zaczynały mnie boleć plecy, kark i ręce.
Po 3h wyszłam na górę coś zjeść, ale nie mogłam nic przełknąć.
A oni siedzieli i mieli movie night...nawet się nie odwrócili...
Potem dostałam tylko sms, że jutro rano o 10.00 będziemy jechać, po nowy samochód do wypożyczalni i muszę tam być...

Rano nie mogłam otworzyć oczu.
Miałam spuchnięte całe oczy, chociaż nie płakałam.
Chyba, że przez sen i nic o tym nie wiem..
Nie mogłam szyją ruszyć, ręka mi cierpła i czułam się kompletnie wypruta z emocji.
Było mi wszystko jedno.
Wyszłam na górę o tej 10.00, a host: w poniedziałek  będą do Ciebie dzownić z ubezpieczalni, wypytać po wypadek bla bla bla, to co- Honda się sprawdziła bo nic wam się nie stało, nie?
Spojrzłam się na niego i spytałam: "Are you serious?? Trzy auta są do kasacji, młodego wyciągałam przez przednie okna, bo samochód zatrzymał mu sie na plecach i po naciśnięciu hamulca samochód leciał nie wiadomo ile jeszcz do przodu and you're asking me if the Honda is a good car?"
Bo on chcąc oszczędzić wziął taki mały wypierdek do wożenia dzieci, który nawet ledwo podjeżdża pod naszą górę, na której mieszkamy..
Bez komentarza.
Pojechaliśmy po nowy samochód  do wypożaczalni, a ja cały czas gdy patrzyłam na kierownicę to widziałam lecącą siebie i te bezwładne ręce.. straszne uczucie.
Nawet nie pamiętam jak mnie rzuciło do tyłu.
Tylko to zwolnione tempo.
W wypożyczalni wybrał mi sporego Forda, wręczył mi kluczyki i to wszystko.
Bye.
Musiałam wrócić do domu.
Jechałam żółwim tempem, kierownicę ściskałam mocno i jak maniaczka wpatrywałam się w górne lusterko i sprawdzałam, czy Ci za nami na pewno hamują i we mnie nie wjadą.
Przez cały dzień nic nie mogłam zjeść.

W niedzielę obudziłam się znowu ze spuchniętymi oczami, nadal mnie kark i bark bolał.
Dalej nic nie mogłam zjeść i czułam się taka zobojętniała i taka "whatever"
Młoda miała tego dnia b-day party w domu, na którym chciała, żebym była, więc stwierdziłam, że wytrzymam i pojadę do szpitala na kontrolę po tym.
Okazało się, że moja obecność na party polegała na tym, że hostka mi tylko mówiła " could you do hot cocoa? could you warm up cider? could you change plates for cake?could you this....do that.... thank you."
A co ja durna robiłam??
To o co ona prosiła.
Byłam taka zobojętniała, że nawet nie umiałam zaprotestować.
Nawet mi się nie chciało uśmiechać.
Snułam się tylko i robiłam to co ona mi kazała.
A host z Młodym się cwanie zwinęli do kina i zostawli mnie i ją i 12 rozwrzeszczanych  dziesięciolatek.
Po 2h hostka rzuciła pomiędzy jednym łykiem kawy a drugim " how are you feeling?"
Mówię, że really bad and i will go to ER to check my eyes and neck.
"But after the party?"
Oczywiście, że after the party, bo przecież nie śmiałabym jej zostawić samej na urodzinach jej dziecka....!
Impreza się skończyła.
Posprzątałam, pozmywałam i mówię, że jadę na Emergency.
"OK, let me know when you come back"
Wróciłam po 2,5 h, widzieli, że wchodzę do domu.
Chyba nie muszę mówić, że nikt się nie zapytał co i jak...
I teraz siedzę i ryczę i piszę posta.
Czuję się fatalnie.
Psychicznie i fizycznie.
W szpitalu mnie zbadali i lekarz powiedział, że mam po prostu szok mięśni po nagłym uderzeniu i powinno mi przejść za ok 3 dni, a oczy tak reagują na wielki stres i uderzenie głową w zagłówek, ale że żadnych zmian w obrębie głowy nie ma, ale jeśli mi do środy nie przejdzie to mam natychmiast wrócić na ER.
Powiedział też, że nie powinnam jeździć przez parę dni, leżeć i rozluźnić mięśnie.
Już to widzę.
Jutro muszę zawieźć dzieci do szkoły, jechać na policyjny parking powyciągać rzeczy, które zostały w aucie, załatawić wszystko z ubezpieczniem, odebrać dzieci, porozwozić na zajęcia.
Hosta nie ma, bo wyjeżdża, hostka pracuje.
Już to widzę jak odpoczywam.
Au Pair nie może chorować, mieć wolnego.
Bo niestety, ale amerykańskie matki nie umieją się same zająć swoimi dziećmi.
One po każdym weekendzie z dziećmi są mega zmęczone i muszą odpocząć.
Dlatego program au pair jest taki popularny w stanach...
Idę spać.
Jestem wykończona.
Rano  o 6.15 pobudka.
Bo dzieci same się do szkoły nie wyszykują.....



EDIT:
wstałam rano, wychodzę na górę potłuczona,mówię HI.
Hostka robi sobie kawkę, zmienia ściółkę świnkom, gotuje organiczne brokuły dla psów a ja się kręcę i robie dzieciom lunch.  Po dłuższej chwili pyta się : how was in ER?
Mówię, że mięśnie mam mega naciągnięte, że powinno mi przejść do środy, oczy mam schładzać i mam dużo odpoczywać i dostałam tabletki na rozluźnienie mięśni, po których  nie wolno mi jeździć autem i za dużo robić przez parę godzin.
"AHA OK".
I odwróciła się robić pianę do kawy...
Siedziałam w kuchni i się popłakałam.
Ja jeszcze jakoś wierzyłam i liczyłam, że może mi powie : "i can take kids to school" czy cokolwiek.
Zwłaszcza, że ona cały czas pracuje w domu.
Sama sobie układa godziny i dysponuje czasem.
Więc pół godziny by ją nie zbawiło.
Oni się nawet nie spytali czy nie boję się jeździć samochodem...
A spędzam w nim dziennie ok 4 godz wożąc ich dzieci...


Zostało mi już tylko 170 dni, a pracujących jeszcze mniej.
Co zaczęłam- skończę.
I nie chcę ich już więcej widzieć.