Kroczek w roczek.

W sumie nie kroczek, a krok.
Milowy.
Kilka tysięcy milowy.
Czyli wbrew pozorom z Gdyni nie jest tak blisko do San Francisco...

Tak, tak moi drodzy parafianie: dziś stuknął mi równo rok od kiedy postawiłam swoją stopę na amerykańskiej ziemi.
Prosimy brawa.
Brawa za odwagę. Że się zdecydowałam.
Brawa za samodzielność. Że jakoś przeżyłam.
Brawa za przygodę. Której nigdy nie zapomnę.
Brawa na zachętę. żeby w drugim lepiej było jeszcze lepiej, więcej i wycieczkowiej.
I wielkie brawa dla was za cierpliwość. Że chce wam się czytać moje filozofie.

Szczerze: to nie sądziłam, że to tak szybko zleci.
Przeczytałam dziś moje posty z przygotowań do wyjazdu.
To na prawdę było tak dawno?
Te wszystkie ochy i achy, że wowwww Anka jedzie do Stanów.
Przecież to jak inna planeta!
Za oceaaaaaanem.
Hen dalekoooo.
Przecież świat się kończy na Europie.
Potem jest pach w przepaść i tyle.
A tu się Ance zachciało wybrać za tą przepaść.
Do Hameryki!
Pytali się  mnie: "Po co Ci to?
Magistra byś porządnie zrobiła, pracę znalazła, za mąż wyszła!
Rodziców tak zostawisz? A siostra to się chyba zapłacze!
Też coś, celu w życiu Ci się zachciało szukać, pfff.
I to tak daleko! Europa Ci za mała?"
No widać za mała.
Magistra można i na uniwersytecie trzeciego wieku zrobić, a wyższe wykształcenie i tak już mam.
Pracy nie ma i jak jest każdy wie.
Męża nie ma i jak jest każdy wie.
Familia: szczęśliwe dziecko to szczęśliwi rodzice.
Choć stęsknieni to szczęśliwi.
Bez Skype byśmy umarli.
Siostra bardzo nie płacze, bo Hamerykanka przysyła torebki z Victorii Secret, pierdoły różnotematyczne i cokolwiek co pachnie Stanami, więc nastolatkowe potrzeby konsumencko-lansiarskie są zaspokojone.
Plus ma jeszcze mój pokój do dyspozycji.

No więc po co?
Bo tak!
Bo tak czułam i już.
Los wyczuł dobry moment i wyciągnął mnie z czarnego dołka i marazmu.
Nie jest też tajemnicą, że ja nie marzyłam o tym wyjeździe jak większość dziewczyn.
Nie chciałam być au pair w usa za wszelką cenę i to koniecznie w wymarzonym miejscu.
Podziwiam was dziewczyny, za waszą determinację, upór i cierpliwość w czekaniu na idealne rodziny.
Mnie się wyjazd trafił niechcący.
Przez przypadek.
"-Chciałabyś pojechać?
- W sumie to bym chciała "
Pstryk. I piszę z Ameryki.
Jeśli miałabym to jeszcze raz zrobić- zrobiłabym.
Chyba nie muszę pisać ile zalet ma taki wyjazd.
Przede wszystkim tego co zobaczyłam w ciągu tego wyjazdu nikt mi nigdy nie zabierze.
Za rok wrócę do Polski i będę bez magistra, bez pracy i bez męża, ale będę miała miliony wspomnień, tysiące zdjęć z miejsc, które odwiedziłam i drugie tyle magnesów na lodówkę.

Summa summarum:
jest super.
I będzie super w przyszłym roku też.


gdyż ponieważ:

I Left My Heart In San Francisco.....

Zakończmy to moim ulubionym filozoficznym cytatem, coby pozostać w uroczystym nastroju rocznicowym:

"Pielęgnuj swoje marzenia. 

Trzymaj się swoich ideałów. 

Maszeruj śmiało według muzyki, którą tylko ty słyszysz. 

Wielkie biografie powstają z ruchu do przodu, a nie oglądania się do tyłu. "
Paulo Coelho

 Obecnie maszeruję w rytmie:

http://www.youtube.com/watch?v=5w-NrLK4gdg&feature=related